وحید واعظی فر – گل پونه

با صدای یه ترانه میشینم بی جون و تنها
بغضمو آروم میبارم تکیه میکنم به دردا
با غم و گلای پونه بگو من چکار کنم باز
همیشه درد خوده درده بخونی هرجور کو همراز

صدای گنجشک باغچه دیگه امیدی نمیده
به دلم که مونده بی کس همه مو هام که سفیده
میخونم درد گلارو تا نگی اونور دیوار
غرق گل‌ بودن چه خوبه با خزون نشی تو بیدار

وقتی که دلت گرفته هربار دلش خزونه
مثل گلبرگای مریم شاکی از مرگ و زمونه
یا یه شاخه گلایل روی سنگ یادگاری
نمیدونه غم و شادی زنده اس اما چه سرابی

صدای گنجشک باغچه دیگه امیدی نمیده
به دلم که مونده بی کس همه مو هام که سفیده
میخونم درد گلارو تا نگی اونور دیوار
غرق گل‌ بودن چه خوبه با خزون نشی تو بیدار